Van Kirkjubaejarklaustur naar Höfn: over James Bond, Jimmy de held en heel veel ijs.

Na het ontbijt vertrekken we rond 8:45u langs de zuidkust, in de richting van Höfn. Vlak na ons vertrekpunt komen we al langs Núpsstadur, een gehucht met o.a. een piepklein turfkerkje van wel 5,20 bij 2,40m. Ook heb je vanaf hier een mooi uitzicht op de bergwand Lómagnúpur van 688m.

We rijden verder langs enorme spoelzandvlaktes aan de rechterkant en een steeds fraaier wordend uitzicht op gletsjertongen van de Vatnajökull aan de linkerkant. Van de gletsjers stromen vele riviertjes en rivieren naar de zee; de weg voert over talloze bruggen. In 1996 is de vulkaan onder de gletsjer (de Grimsvötn) uitgebarsten. Doordat deze vulkaan bedekt is en was met een dikke laag ijs, ontstond een enorme vloedgolf (jökulhlaup in goed Ijslands) die een etmaaal duurde en met grote kracht en in heel korte tijd naar zee stroomde, met grote hoeveelheden zand, stenen en ijsbrokken. Een 900m lange brug werd hierbij vernield en de halve weg spoelde weg. Inmiddels is alles hersteld en is er een informatiebord geplaatst bij een hoop verwrongen staal (die ooit een deel van de brug was). We zouden hier trouwens uit kunnen kijken op de hoogste berg van Ijsland, de hvannadalshnúkur, ware het niet dat er bewolking rond de top hangt.

Na het natuurgeweld te hebben bewonderd, voert Jimmy ons verder door een landschap van gletsjertongen. We besluiten de ringweg even te verlaten om dichterbij een gletsjer te komen en rijden via een klein weggetje naar de Svinafellsjökull. Na een kort ritje komen we bij de parkeerplaats, waar een gedenkplaat hangt van 2 jonge Duitsers, die sinds 2007 vermist zijn en vermoedelijk op deze gletsjer zijn omgekomen. We lopen voorzichtig richting gletsjer, en kunnen op een meter of 10 komen. Wat een indrukwekkend geheel! Het gletsjerijs is wit, zwart en alles daartussen, doordat diverse vulkaanuitbarstingen hun as op de gletsjer hebben gelegd.

En verder gaat de reis, terug naar de ringweg, richting het oosten. Indrukwekkende gletsjertongen bepalen het landschap. Plots verschijnt vlak naast de ringweg een indrukwekkend gletsjermeer, met vele ijsbergen. Dit blijkt Jökulsárlón te zijn, een 15km2 groot meer aan de voet van de Breithamerkurjökull. Het meer mondt uit in de oceaan via een 1500m lange rivier, die ook afgebrokkelde ijsbergen richting zee brengt. Slechts een tiende van de ijsbergen is zichtbaar boven het wateroppervlakte! Pas in 1967 is een brug over deze rivier gelegd.

Op en rond het Jökulsárlón zijnde openingsscenes van A View to a Kill opgenomen en delen van Die Another Day. Voor die laatste film is de rivdieer tijdelijk afgesloten, zodat het water in het meer kon bevriezen. Door de open verbinding met de zee, is het water in het meer behoorlijk zout. Dit in combinatie met de getijdenveranderingen, zorgt ervoor dat het water in het meer niet snel bevriest. Door het afsluiten werd het water minder zout, werd de beweging minder en zakte het zout ook enigzins naar de bodem, waardoor het meer snel bevroor.

De gletsjer trekt zich hier duidelijk terug. Begin 20^e eeuw was er nog geen meer en liep de gletsjer vrijwel tot de oceaan. Global warming is niet de enige reden; doordat het ijs in contact met het relatief warme zeewater staat, smelt het eerder. Ook zorgt het zout in het water dat het ijs sneller smelt. Hoe dan ook, de gletsjer trekt zich terug en grote brokken ijs van allerlei kleuren komen in het meer terecht. Op de achtergrond is de Hvannadalshnúkur nu wel zichtbaar.

We boeken een tochtje met een amfibievoertuig; inderdaad, net zo'n vehikel als in Canada. Onder het genot van een kopje koffie wachten we tot we aan boord kunnen. We zien trouwens allerlei beesten op en rond het meer: zeehonden, eenden en meeuwen.

Met het amfibievoertuig gaan we het meer op, een indrukwekkend tochtje langs de ijsschotsen. Juist omdat het grootste gedeelte van de brokken onder water zit, komen we niet zo dicht bij het ijs en varen er 2 zodiaks mee om het ijs aan de kant te jagen 'so we will not end like Titanic' aldus onze gids aan boord. Ze krijgt een stuk helder ijs van een van de zodiakmannen aangereikt en breekt het in stukjes, zodat we allemaal een stukje ijs kunnen proeven. Dit ijs is zo ongeveer 1500 jaar oud en smaakt licht zout. Het is kristalhelder door de enorme druk van de gletsjer. Natruurlijk mogen we allemaal even op de foto met het brok ijs. Na de tocht over het meer lopen we naar het strand, waar de ijsschotsen op het strand liggen., die natuuurlijk op de foto moeten, evenals allerlei vogels die hier vliegen en zitten.

Na deze ijzige ervaring rijden we door over de ringweg. Volgens de reisgids kun je via een weggetje naar een hut vlak bij een gletsjertong komen, dus dat gaan we uitproberen. Het is officieel een F-weg, wat bergweg inhoudt, en alleen voor 4x4's. Aangezien Jimmy een 4x4 is, gaan we het echt doen. Het pad voert ons over een 16 km lange weg, vooral bergop over een grindpad met fabelachtig uitzicht over zowel de oceaan als de Skálafellsjökull en de riviertjes die daaruit voortkomen. We zijn wel blij met de 4x4 van Jimmy, want hier en daar is het best steil en bochtig. Na een bocht staan we plots oog in oog met een viertal rendieren! Klik klik, hebbes!

Onze inspanning wordt beloond, want aan het eind van de 16km wacht de hut Jöklasel, vanaf waar sneeuwscootertochten worden georganiseerd. Ook verkoopt men er koffie. Dat lijkt ons een goed idee. Na een welverdiende koffie rijden we naar beneden. Soms is het zo steil dat de lage gearing aan moet! Jimmy is wel dapper en brengt ons veilig terug op de ringweg na opnieuw 16 km. Maar wat een mooie rit!

De ringweg is wel wat saai vergeleken met die bergweg, maar goed, we zullen toch riichting hotel moeten. Het hotel, Arnanes guesthouse, ligt vlak voor Höfn en is een kleinschalige accomodatie, met hutjes. We eten heerlijke kabeljauw bij het hotel, met een Ijslands toetje, skyr, na. Dit is een soort yoghurtachtige substantie, die met bosvruchtencompote gegeten wordt en prima smaakt. Morgen reizen we al weer verder, noordelijker naar Egilsstadir.